Begraafplaats

‘Ze dansen op de graven!’

Een dansgroep mocht een voorstelling brengen over rouw en het vieren van het leven. Als decor koos ze een begraafplaats. Toen burgers daar lucht van kregen en opspeelden, bleek de besluitvorming niet bestand tegen de beeldvorming. Het bevoegd gezag koos de aftocht en trok de vergunning in.

De vergunning was volgens de regelen der kunst aangevraagd én verleend. De wethouder was daarin naar eigen zeggen niet gekend en merkte pas dat er wat stond te gebeuren toen er commotie ontstond. Het aloude ‘communicatiefoutje’ werd van stal gehaald.

Even tussendoor: een wethouder moet niet van elk dossier in zijn portefeuille op de hoogte willen zijn. Zolang ‘zijn’ ambtenaren hun dagelijkse werk naar behoren doen, is operationele bemoeienis van de wethouder niet nodig. Hij wil wél op de hoogte blijven van kwesties die tot ‘politiek gedoe’ zouden kunnen leiden. Hoe onzekerder de wethouder in zijn rol zit, hoe eerder en vaker hij een dossier als ‘potentieel gedoe opleverend’ beoordeelt. Het gevaar bestaat dat zo’n wethouder al micromanagend ten onder gaat. De grootse daden die hij zich wellicht had voorgenomen tijdens zijn bewind blijven ongedaan.

Verder met de dansvoorstelling: een weduwnaar, gealarmeerd door geluidsboxen op het kerkhof, stapte naar de rechter om zo’n vertoning rondom het graf van zijn echtgenote te verbieden. Vergeefs, overigens. Anderen zagen evenmin zitten dat er tussen rouwende mensen door allemaal vrolijke muziek en dito dans zou worden opgevoerd. Dergelijke frivool gedoe had op een plek als deze niets te zoeken. Hoe vaker en kleurrijker ze de in hun ogen onvermijdelijke clash tussen vrolijkheid en verdriet beschreven, hoe bozer en standvastiger ze werden in hun afwijzing ervan.

Dovemansoren
Ze stelden zich van de voorstelling almaar respectlozer tonelen voor. Dat de Vlaamse artistiek leidster het afscheid en het vieren van het leven wilde verbeelden, hoorde niemand meer. Dat dat in een ingetogen, serene sfeer zou gebeuren was al helemaal aan dovemansoren gericht: het gaf geen pas en zo was het.

Een foto van een repetitie (een getrokken shot van een danser op het pad met op de voorgrond een rij graven) werd geduid als ‘Kijk dan, ze dansen óp de graven!’. Hoewel niets verder van de waarheid lag, werd dat het beeld, versterkt door media die de kreet ternauwernood nog van aanhalingstekens voorzagen.

De wethouder trok spoorslags de vergunning in, daarin geruggensteund door een balende burgemeester. ‘Openbare orde’, smaak, het publiek had gesproken en het speet hem en de burgemeester zeer. De danstroep droop af. (O ja, ze waren uiteraard al met de dood bedreigd.)