‘Ze dansen op de graven!’
Een dansgroep mocht een voorstelling brengen over rouw en het vieren van het leven. Als decor koos ze een begraafplaats. Toen burgers daar lucht van kregen en opspeelden, bleek de besluitvorming niet bestand tegen de beeldvorming. Het bevoegd gezag koos de aftocht en trok de vergunning in.
De vergunning was volgens de regelen der kunst aangevraagd én verleend. De wethouder was daarin naar eigen zeggen niet gekend en merkte pas dat er wat stond te gebeuren toen er commotie ontstond. Het aloude ‘communicatiefoutje’ werd van stal gehaald.
