Een goede persconferentie begint te laat

In de tijd dat we ons probeerden te weren tegen een pandemie zagen we veel persconferenties. Ze begonnen allemaal precies op tijd. Da’s ergens best veelzeggend.

Je besluit de pers centraal te informeren. Eén moment, onder eigen regie, waarop je in je eigen woorden en ononderbroken kunt vertellen wat er aan de hand is. Je gaat alles rustig op een rijtje zetten en presenteren. Achtergronden, afwegingen, obstakels en een telefoonnummer voor het publiek. Dé manier om paniek en speculatie voor te blijven. Hoe laat is iedereen er? Mooi, dan kunnen we een uurtje later de pers wel bestellen. Prima, doen we!

Laten we verzinnen dat we het dringend moeten hebben over het stralingsgevaar van werkloos rondslingerende kernkoppen in onze gemeente. Een onzichtbare en dus enge dreiging. De regionale krant schreef erover en nu pikt ook de internationale pers het op. Het publiek zit met vragen. Die gaan we beantwoorden!

Achter de tafel schuiven figuren aan als Hoofd Stralingsmeting Karel, Hoofd Gezondheidsdienst Willem, luitenant-kolonel Caroline, wethouder Sjaak en burgemeester Annabel. Alle deelnemers willen de kijkers en luisteraars laten weten dat zíj hún zaakjes op orde hebben. Er is niets om je zorgen over te maken, alles is onder controle en er zal niets onverwachts gebeuren of het is voorzien. De dames en heren zijn voorbereid, weten wat er te weten is en kunnen het nog verteld krijgen ook. Denken ze nog.

Afstemmen
Tot vlak voor aanvang. Iedereen is er uiteindelijk (Willem bleek heel lang bij het verkeerde gebouw voor een dichte deur te hebben gestaan) en de technisch voorzitter van de persconferentie wil nog even afstemmen wie ze waarover het best het woord kan geven.

Dan begint het.

Hoofd Stralingsmeting Karel staat erop alle informatie tot drie cijfers achter de komma precies te geven. Zijn reputatie loopt gevaar, hij kan zich er niet met een simplistisch verhaaltje van afmaken, nee-nee. Hoofd Gezondheidsdienst Willem wordt aangestoken door Karels precisie. Hij wil vakgenoten de aandacht geven die ze verdienen. Met bronvermelding. En rekenvoorbeelden, want statistiek blijkt voor velen lastig.

Kolonel Caroline (er wordt met spoed een nieuw naambordje geprint) vraagt zich plots af wat nu wel of niet staatsgeheim heet en belt haar meerdere. De wethouder is van een kleur die liever zag dat kernwapens helemaal niet bestonden, laat staan in Meerdijk. De burgemeester intussen is er alles aan gelegen te tonen dat ze dit varkentje aankan en begint directief om zich heen te regelen.

‘Preppen’
Voorafgaand waren allerlei voorlichters en adviseurs al bezig ieder hun eigen broodheer of -dame te ‘preppen’. Bonden hen op het hart bepaalde mededelingen toch zeker niet te vergeten, met formulering en al. De deelnemers suizebollen nog na van wat ze allemaal vooral niet moeten zeggen terwijl mensen uit het veld hen van de alleractueelste informatie, rijp en groen door elkaar heen, voorzien.

De technisch voorzitter en haar secondanten hebben nog maar héél even om alle flauwekul, verborgen agenda’s en ruisopwekkende non-informatie te ontmantelen. Intussen stellen de geluidsmensen van radio, tv en steeds meer websites hun microfoons al op. Buiten beeld (en naar we hopen buiten gehoorsafstand) worden nog enkele antwoorden geoefend, “want ja, de pers mág vragen stellen”.

Het wordt iets later.

(Het nut van persconferenties als massacommunicatiemiddel werd in coronatijd steeds weer overschat. Natuurlijk dienden kabinets- en OMT-leden uitgebreid vragen vanuit de media te beantwoorden. Begrijpelijk. Dat ‘Den Haag’ ook na de eerste keer blééf volharden in de mengvorm, de live presentatie waarna media in één adem door met hun vragen verwarring konden stichten, is onbegrijpelijk.)