Berichten

Vreedzame onderduiker

Verzuip ons niet, overheid

/in /door

Alle aandacht die overheden opeisen gaat ten koste van onze aandacht voor iets of iemand anders. Dat mogen communicatieafdelingen en bestuurders zich best wat vaker realiseren.

De communicatieadviseur van de gemeente is er niet om de wethouder in het zonnetje te zetten – dat kunnen die wethouder en zijn partij via sociale media prima zelf. Dat de burgemeester gezellig doet voor en met bejaarden of kinderen mag ze helemaal zelf weten. En hoe goed er ook over nagedacht is, het is niet aan welke beleidscommissie dan ook om met gemeenschapsgeld inwoners van de beste mening (“U vindt toch zeker ook dat..?”) te overtuigen. Lees meer >

‘Lief dagboek…’

/in /door

Het was een hectische tijd waarin (inter)nationale problemen bij de landelijke gemeente over de plinten kwamen klotsen. Gedoe en emotie maar wethouder Karel, zo vond vriend en vijand, deed het prima. De krant wilde een interview, “over hoe hij de zaken persoonlijk beleefd had en zo”.

De woordvoerder kende de verslaggever onvoldoende om te weten wat die met Karels ontboezemingen zou doen. Vette kop erboven (da’s altijd ‘de eindredactie’) en het is weer bal-met-spetters. Hij deed de verslaggever daarom het idee aan de hand van ‘een week uit het dagboek van Karel’. “Kun je meelezen met zijn gedachten, contacten met omwonenden, aanloop naar die raadsvergadering – van binnenuit!”

Ja, leuk idee, fris ook! Tot de woordvoerder informeerde hoeveel woorden dat artikel dan zou mogen tellen (‘de opmaak kost ook ruimte, hè?’). Hoezo? Waarom wilde hij dat weten? “Nou… dan kan ik Karel vertellen hoe lang zijn dagboekaantekeningen mogen zijn.” Nee. Nee, dat kon toch echt niet de bedoeling zijn. De verslaggever schreef het zelf, uiteraard. ’t Was toch zíjn krant!?

“Wacht even: jij wilt het dagboek van de wethouder gaan schrijven..?!” De wethouder mocht het natuurlijk nog wel even lezen voor publicatie.

Karel en de woordvoerder bedankten schaterlachend voor de eer.

Begraafplaats

‘Ze dansen op de graven!’

/in /door

Een dansgroep mocht een voorstelling brengen over rouw en het vieren van het leven. Als decor koos ze een begraafplaats. Toen burgers daar lucht van kregen en opspeelden, bleek de besluitvorming niet bestand tegen de beeldvorming. Het bevoegd gezag koos de aftocht en trok de vergunning in.

De vergunning was volgens de regelen der kunst aangevraagd én verleend. De wethouder was daarin naar eigen zeggen niet gekend en merkte pas dat er wat stond te gebeuren toen er commotie ontstond. Het aloude ‘communicatiefoutje’ werd van stal gehaald.

Lees meer >

Postbussen

Richt je kritiek aan het juiste adres

/in , , , , , /door

In onzekere tijden als deze mengen velen zich met de moed der onwetendheid in discussies die normaliter zijn voorbehouden aan mensen die weten waarover ze praten. Ze wapenen zich met Wikipedia-lemma’s als ‘corona’ en ‘virus’ en mixen dat met de zaterdagbijlage tot een mening. Kritiek waaraan ze zich vast kunnen houden, ‘Ik vind iets dus ik ben (iets)’.

Kritiek uiten op machthebbers is één manier om je onzekerheid te temmen. Als de vijand een onzichtbare griezel is zet je er iemand tussen die je wél kunt zien en aanpakken. Prima, maar begrijp wie wel en niet iets kan met je kritiek. En wees niet al te teleurgesteld als jouw kritiek de koers van de samenleving als geheel niet weet te veranderen.

Lees meer >

Overleg en ruggespraak

De open deuren van Open Deuren

/in , , , , /door

Communicatie, wat héb je daar eigenlijk aan?

Onze lievelingsprojecten draaien om complexe dossiers met een groot maatschappelijk belang. Dat het publiek vertrouwen heeft in de beslissingen van ‘de macht’ is cruciaal. Zoals in een woonwijk nabij hoogspanningskabels. Bij de implementatie van resultaatgestuurd werken in de jeugdzorg. Of bij de exploitatie van een gemeentelijke sportaccommodatie.

Bij dat soort opdrachten komt het aan op mensen méékrijgen. Op vertrouwen winnen. Op samenwerking organiseren. Zeker als betrokken partijen allemaal nét een ander belang dienen, krijg je een gemeenschappelijk doel alleen gevonden door naar elkaar te luisteren. Door neutraal te blijven, beslissers te helpen het juiste te doen en een Goed Verhaal te vertellen. Allemaal open deuren natuurlijk, maar intussen…Lees meer >

Beleidscommunicatie, mensen meenemen, draagvlak

Beleidscommunicatie: wat hebben ZE nóu weer bedacht?

/in , , , /door

Als je werk doet als het onze, is het bijzonder heilzaam om af en toe weer eens mee te maken hoe het voelt aan de ándere kant. Aan de kant van de ontvanger die, de begrijpelijkheid van een beslissing en de helderheid van de communicatie daarover ten spijt, tégen is.

Op een goede dag lag er een Bewonersbrief op de deurmat. Als altijd las ik hem aandachtig – iemand moet dat doen. Er stonden verkeersmaatregelen in om de veiligheid te verbeteren op een stuk weg waar het letterlijk levensgevaarlijk oversteken is. Een proef van een paar maanden, wat kan een mens daar op tegen hebben?

Lees meer >

Redactie en raad

/in , , , /door

Iedereen die wel eens schrijft kent het gevoel dat het niet lukt. Al je goede ideeën verflauwen zodra ze op het scherm verschijnen. Zeker als een hele afdeling, de wethouder of gedeputeerde en de commissie nu al over je schouder lijken mee te lezen.

Steeds meer ambtenaren vinden in die situatie hun weg naar Open Deuren. Ze gooien de halffabricaten over de schutting, sturen er een mail met ‘Help..!’ achteraan en laten zich verrassen. Menig vastgelopen voorstel of kadernota is op die manier voor de poorten van de writers block-hel weggesleept.

‘The Warroom’ & het gevoel van crisis

/in /door

In het gemeentehuis troonde de woordvoerder onze adviseur mee naar The Warroom (zijn aanduiding). Knipsels en prints over ‘de casus’ tegen de muur, het dossier met de feiten op tafel. Hier overlegden ze over de crisis en “de liegende pers”.

Die schreef inderdaad best vervelende dingen. “Maar waar maken ze fouten?” Fluks wees de vinger op enkele minder vleiende kwalificaties. “Oké, da’s allemaal onaangenaam om te lezen. Maar wat klópt er niet?”

Al snel ontmantelde onze klant The Warroom en onderschreef daarmee ons advies: “Zo’n kamer voedt de onvrede en de sfeer van crisis. Oké, de media bejegen je bestuurder kritisch – leer hem maar gauw daaraan te wennen in plaats van de media de schuld te geven. Wordt-ie groot en sterk van.”

Bestuurscommunicatie over aanbestedingsfoutje

/in , , , , , , /door

Bij openbare aanbestedingen mag je als overheid geen concurrentiegevoelige gegevens van de huidige aanbieder prijsgeven. Door een knip- en plakfoutje in een Excel-bestand is precies dát wat er gebeurt. Spoorslags wordt de fout hersteld maar de benadeelde mededinger speelt al op nog voor de opdracht verleend is. Dat vereist listig formuleren, overleg met (de juristen van) omliggende gemeenten en een steengoede persverklaring.

Communicatie over decentralisatie

/in , , , , , , , /door

Het Rijk besluit dat gemeenten voortaan verantwoordelijk zijn voor jeugdhulp, Wmo-zorg en Participatie. De gemeente Hilvarenbeek kiest een eigen koers om die verantwoordelijkheid te dragen en kan wel wat hulp gebruiken bij de communicatie daarover. We bouwen aan vertrouwen van bewoners en belanghebbenden door consequent de kernboodschap uit te dragen, veel gelegenheid te creëren voor debat en steeds weer geduldig te antwoorden op vragen.