Bestuurders en sociale media

Bewindspersonen die aantreden in Rutte-III schijnen te moeten beloven zich gedurende hun ambtsperiode diplomatiek en constructief op te stellen in de sociale media. Logisch. Al lijkt ‘het publiek’ almaar vergevingsgezinder te worden.

Een bestuurder staat altijd ‘aan’. Je kunt als burgemeester of wethouder (als je een beetje oplet) fysiek uitwijken naar een andere gemeente om daar in redelijke anonimiteit de bloemetjes buiten te zetten. Als minister of staatssecretaris moet je van de juiste komaf zijn om een paar dagen per jaar van de last van het in de plooi blijven verlost te zijn. In de virtuele dorpskroegen Twitter, Facebook en LinkedIn lukt dat niet. Daar ben je altijd volop zichtbaar, dag en nacht. En het internet vergeet niets.

Reden voor veel ambitieuze mensen om dan maar helemaal weg te blijven. Voor figuren die lijden aan geldingsdrang is dat geen optie. Wie regelmatig niet alleen last heeft van meningen maar ook van de onbedaarlijke neiging deze wereldkundig te maken (lees: politicus is) kan zichzelf maar niet zomaar de toegang tot zijn publiek ontzeggen. Hij moet ze toch leiden? Vertellen wat te vinden?

Democratisering
Het publiek wordt intussen steeds vergevingsgezinder in de beoordeling van wat publieke figuren op internet doen, laten en zeggen, zo lijkt het. Naarmate het internet groeit, de democratisering van informatie om zich heen grijpt en iederéén zich ‘social mediatycoon’ kan voelen, groeit de compassie met mensen die zich een keer vergaloppeerden. Wellicht zien mensen dat liever en geeft het hen meer vertrouwen dan politici die immer binnen de lijntjes kleuren, nooit vloeken, altijd geduldig blijven en daarmee een graad van perfectie suggereren die eerder weerzin en wantrouwen dan herkenning oproept.

Grapperhaus en Zijlstra zijn misschien wel kanarietjes in de kolenmijn van de sociale media. Gaat hen hun twitter- en columnverleden duurzaam nagedragen worden, zijn ze hun bestuurlijke leven zeker? Hun overlevingskansen lijken inmiddels meer dan redelijk. Zeker als je hun ‘misstappen’ afzet tegen die van de twitterende Amerikaanse president is er voorshands weinig reden te vrezen voor hun politieke leven.