Dressuur

Medewerkers zijn net paarden – vertrouw daar maar op

Wie paarden dresseert en zich een beetje in die materie verdiept kent de term ‘learned helplessness’, vrij vertaald ‘aangeleerde hulpeloosheid’. Het beest lijkt het vertrouwen in zichzelf kwijt, is afwachtend en zet vrijwel geen stap meer zonder daartoe te worden aangespoord. Sommige door hun baasjes verpeste paarden vertonen verdacht veel gelijkenis met op een soortgelijke manier mishandelde medewerkers.

Als je te lang te eenzijdig corrigeert en elke te verrichten handeling tot op de vierkante millimeter voorschrijft, verander je ieder levend wezen in een willoze schim van zichzelf. Hoeveel talent en opleiding er van tevoren ook in zat, wie lang genoeg te horen krijgt dat alleen de manier van de baas de enige juiste is kiest op den duur eieren voor zijn geld. ‘Oké, zég dan maar hoe ik het moet doen. Anders doe ik het toch weer fout.’ Wég eigen initiatief, nieuwsgierigheid, leergierigheid, werklust.

IJsvloer
In een dergelijke omgeving vertoont íeders leercurve uiteindelijk grote gelijkenis met een ijsvloer: vlak en spiegelglad. Geen uitdaging meer hebben betekent al snel geen zin meer om nog iets te doen. En de baas houdt er het gevoel aan over dat hij het voortaan allemaal (“Zie je wel?!”) altijd beter helemaal zelf kan doen.

Heb een beetje vertrouwen in je medewerker (klant, kind, huisdier, collega). Laat de ruimte zélf iets te ontdekken in plaats van alles op voorhand dwingend en nauwkeurig te willen voorschrijven en -kauwen. Dat werkt voor iedereen beter.