Een lokale serviceclub, een verzameling mannen die iedere week gezamenlijk zelfkritiekloos terugkeek op haar successen, laadde het idee op zich een wereldwijde beroemdheid naar Nederland te halen. De opbrengst was voor het goede doel.
Laten we zeggen Mark Zuckerberg, dat kaliber. Om het geheel een scheutje ‘Wereldverbeteraar’ te geven zou Sir David Attenborough een keynote houden. Vonden ze een mooi woord. (Het was niet Attenborough. Wel die categorie.)
Alle aandacht die overheden opeisen gaat ten koste van onze aandacht voor iets of iemand anders. Dat mogen communicatieafdelingen en bestuurders zich best wat vaker realiseren.
De communicatieadviseur van de gemeente is er niet om de wethouder in het zonnetje te zetten – dat kunnen die wethouder en zijn partij via sociale media prima zelf. Dat de burgemeester gezellig doet voor en met bejaarden of kinderen mag ze helemaal zelf weten. En hoe goed er ook over nagedacht is, het is niet aan welke beleidscommissie dan ook om met gemeenschapsgeld inwoners van de beste mening (“U vindt toch zeker ook dat..?”) te overtuigen. Lees meer >
De Rijksoverheid schuift steeds meer problemen, zoals de asielcrisis, af op gemeenten. Jammer dat die vervolgens van schrik te vaak vergeten zich écht te verplaatsen in hun inwoner. Die wil alleen maar snel weten wat er staat te gebeuren zonder zich eerst een weg door hoogdravende, wollige taal te moeten kappen.
Of het nu gaat om coronamaatregelen, asielzoekers, statushouders of de energiecrisis: je doet er als gemeente weinig aan. Jij bepaalt niet of er wereldwijd een virus rondwaart en hoe dat het best te bestrijden. Geen Nederlandse burgemeester kan Poetin terechtwijzen. Schaarste, oorlog of angst die mensen deze kant op jagen liggen evenzeer buiten je invloedssfeer. Lees meer >
Onze lievelingsprojecten draaien om complexe dossiers met een groot maatschappelijk belang. Dat het publiek vertrouwen heeft in de beslissingen van ‘de macht’ is cruciaal. Zoals in een woonwijk nabij hoogspanningskabels. Bij de implementatie van resultaatgestuurd werken in de jeugdzorg. Of bij de exploitatie van een gemeentelijke sportaccommodatie.
Bij dat soort opdrachten komt het aan op mensen méékrijgen. Op vertrouwen winnen. Op samenwerking organiseren. Zeker als betrokken partijen allemaal nét een ander belang dienen, krijg je een gemeenschappelijk doel alleen gevonden door naar elkaar te luisteren. Door neutraal te blijven, beslissers te helpen het juiste te doen en een Goed Verhaal te vertellen. Allemaal open deuren natuurlijk, maar intussen…Lees meer >
Het is lastig te voorspellen of iets wel of niet ‘nieuws’ mag heten. Gelukkig ben je lang niet altijd afhankelijk van de journalistiek om een boodschap daar te krijgen waar je haar hebben wilt.
In de jaren tachtig en negentig (“van de vorige eeuw”) leerden we op de toenmalige Academie voor (de) Journalistiek (en Voorlichting) onder meer over de nieuwsselectiecriteria van Galtung en Ruge. Zij identificeerden voorwaarden en regels waaraan een feit moest voldoen om nieuws te worden.
Als ik even geen zin heb om te werken vermei ik me met hifi-porno. Ik klik dan rond op sites als hifi.nl voor mooie apparatuur om audio weer te geven. Of verdiep me in wat zich in de studio afspeelt, bij goede muziekopnames. Vind ik leuk. En levert het inzicht op dat je als expert alleen dan te vertrouwen blijft als je voldoende afstand houdt tot je onderwerp.
Vooral ‘hardware-recensies’ zijn vermakelijk. Serieuze mannen (vrijwel nooit vrouwen) knopen met serene serieusheid kabels van honderden euro’s per decimeter tussen prijzige netstroomfilters, versterkers, streamers, cd-spelers, DAC’s en loeidure luidsprekers. Na een forse inspeeltijd (koud uit de doos klinkt het allemaal natuurlijk nog helemaal nergens naar, dat weet iedereen) becommentariëren ze met plechtig plichtsbesef het geluid. En dan hóren ze me toch dingen.
Wie als woordvoerder werkt, verdiept zich diepgaand in het werk van anderen. Wát deden ze, hóe deden ze dat, waaróm deden ze dat zo en wat ging er goed en fout? Op elk van die vragen formuleer je antwoorden waarmee ook leken uit de voeten kunnen. Soms word je al doende overvallen door de misvatting dat je precies weet waar je het over hebt. Sterker: dat je het zelf óók best zou kunnen.
Als je even niet oplet ga je bijna denken dat jijzelf de expert bent. (Een gedachte waar ook journalisten soms last van hebben – maar dit terzijde.) Wanneer dergelijke beroepsgebonden arrogantie mij omsingelt, denk ik aan deze foto. Om me weer snel therapeutisch nietig en functioneel bescheiden te voelen.
Gewoon een bericht in de krant van vandaag: Topman Smith steekt half salaris in Air France-KLM. Echt waar? Is zijn reputatie hem niets waard? Wie denkt zo’n man voor de gek te houden?
Het bericht voerde ons terug in de tijd. De nieuwe topman van dat beursgenoteerde bedrijf, Karel, ging veel meer verdienen dan zijn onder druk van aandeelhouders gejonaste voorganger. Die voorganger werd door de medewerkers gemist. Het was een aardige man met kennis van waar het bedrijf in deed – geen accountant die de NV als ‘moneymaker’ beschouwde.
Wie paarden dresseert en zich een beetje in die materie verdiept kent de term ‘learned helplessness’, vrij vertaald ‘aangeleerde hulpeloosheid’. Het beest lijkt het vertrouwen in zichzelf kwijt, is afwachtend en zet vrijwel geen stap meer zonder daartoe te worden aangespoord. Sommige door hun baasjes verpeste paarden vertonen verdacht veel gelijkenis met op een soortgelijke manier mishandelde medewerkers.
Lees meer >
Eerst een of twee periodes wethouder, daarna ergens burgemeester worden. Velen die zich tot het openbaar bestuur geroepen voelen zien ongeveer dat carrièrepad voor zich. Prima. Als ze maar op tijd hun dadendrang de baas worden.
