Beslissers willen hardnekkig hun besluiten ‘positief geformuleerd’ naar buiten brengen. Nieuws waar de doelgroep mogelijk tegen te hoop loopt moffelen ze graag weg, ternauwernood in de voetnoot. De misvatting is dat daardoor mensen minder snel in verzet zouden komen. Onterecht. Je kunt beter proberen vertrouwen te verdienen door in je communicatie eerlijk te zijn.
Velen noemen zich adviseur. Ze praten graag met mensen met macht, gooien daar de benen onder tafel en citeren uit boekjes met advies en voorgesneden wijsheden. Als het écht ergens over gaat worden ze er niet bij betrokken. Dat vinden ze dan heel raar.
Het vertoeven aan de top schijnt grote eenzaamheid met zich mee te brengen. En doorlopend het besef dat je diep kunt vallen. Alle reden om ervoor te zorgen dat je je als topbewoner goed laat informeren over wat zich op de begane grond afspeelt; ook dát is leiderschap. Een goede adviseur schopt je sowieso af en toe van je Olympus af.
Soms zijn ‘klokkenluiders’ welbeschouwd niet meer dan niet al te heldhaftige anonieme mailtjesschrijvers. Hen zo noemen trekt acuut hun mantel van heroïek weg en toont hen als de lafaards die ze zijn. Een wethouder ontleende rust aan deze kracht van het woord, ook wel ‘frame’ genoemd.Lees meer >
Hoogste tijd dat de tekstschrijver zijn plek in het centrum van het communicatievak herovert. Je kunt nog zo briljant ideeën bedenken, strategieën uitbroeden of mensen dromen verkopen; als het product van je denkwerk niet leesbaar op papier of beeldscherm komt, ben je alsnog nergens.
Wie geregeld ‘inhuurt’ voor grote bedrijven en overheden weet dat ‘een externe’ doorgaans meer werk verzet dan een vaste kracht. Dat is geen verwijt aan mensen met een vast contract. Het is de kracht van de externe.Lees meer >
Het valt voor (politieke) bestuurders niet mee de rug recht te houden als publiek en politiek hen met almaar meer wantrouwen bejegenen. Nog even en alleen de meest kleurloze types of onverantwoordelijke gelukszoekers durven zo’n positie in het (openbaar) bestuur nog aan.
