Bestrijd zelf de angstcultuur, beste jaknikker

Wie in alles altijd en overal de baas gelijk en zijn zin geeft heeft óf een hoogst intelligente leidinggevende óf is te kortzichtig en laf om te mogen klagen over de heersende angstcultuur.

“Hé, directiesmurf!”, riep een inhuurling van PR eens jolig naar de directiesecretaris van het bouwbedrijf. Het was vlak voor de wekelijkse meeting. De gebruikelijke donderwolken dreven alweer door de gang. Naast de inhuurling kromp een vaste kracht zowat in elkaar. De secretaris groette verbijsterd terug, ondanks zichzelf in de lach schietend. “Wat doe je nou?”, piepte de PR-dame toen de secretaris weer uit het zicht was. “Wat?”, veinsde de ingehuurde kracht onwetendheid. “Zo praat je toch niet tegen de directie..?” zei ze, doodongelukkig. “O nee? Wat deed ik net dan?”

Sta jezelf niet toe te lijden onder een angstcultuur. Wie zich te lang op zijn kop laat zitten klopt niet voor zijn vak. Is niet meer in staat zijn meerwaarde in de organisatie aan te tonen. Ontbeert zelfrespect en het vermogen onafhankelijk en daadkrachtig te zijn. Als adviseur heeft hij nul waarde. Het is heel begrijpelijk dat leidinggevenden door hem eerst onzeker en vervolgens gefrustreerd en opstandig raken van zoveel gebrek aan kwaliteit.

Comfortbieders
Te vaak zie je adviseurs wier belangrijkste raison d’être lijkt hun meerderen comfort te bieden door hen altijd in alles op voorhand gelijk te geven. ‘U vraagt, wij draaien’-types die niet in de gaten hebben dat hun houding de baas juist onzeker maakt. Doet-ie het wel goed? Zijn er misschien betere ideeën denkbaar? Help?

Wie niet in staat is mee of tegen te denken, andere opties aan te reiken of een tegengeluid te laten horen doet er beter aan zich af te laten zakken in het peloton jaknikkers. En zich verder geen illusies te veroorloven over hoe híj de tent beter zou kunnen laten draaien.