Het MT van een productiebedrijf vraagt zich af hoe het toch kan dat de werkvloer genomen besluiten niet uitvoert zoals ze bedoeld zijn. Het probleem blijkt al snel dat het MT onderling verdeeld is over wat de besluiten inhouden. Dan kun je het als Productie natuurlijk nooit goed doen. Een stevige training en wat begeleiding ‘on site’ brengen uitkomst en maakt mensen weer begrijpelijk en begrepen.
De Gemeenteraad kon het niet waarderen dat de kosten voor Infrastructuur steeds weer opliepen, eerdere beloften van de wethouder dat ‘Nu, nu écht!’ het lek boven water was ten spijt. We staan de wethouder bij in het uit de organisatie naar boven halen van álle onderliggende feiten. Deze feiten op een begripvolle manier verwoorden en door de wethouder uit laten spreken klaart de lucht. Raad en wethouder kunnen weer met elkaar door één deur.
Ze konden allemaal de boom in. Steeds weer de ellende van voorgangers, College en anderen over zich heen krijgen – de gemeentesecretaris liep erop vast. Een paar coachgesprekken en een inventarisatie met College en directieleden later zijn taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden weer voor iedereen duidelijk en hanteerbaar. Het werk is weer prettig geworden.
Ze is goed in haar werk en zeer gewaardeerd in de cruciale communicatiefunctie die ze vervult. Tot ze, overmand door persoonlijke problemen, haar telefoon te vaak uitzet. Incommunicado zijn leidt eerst tot onzekerheid en dan narrige narigheid. Enkele indringende gesprekken over het verschil tussen bereikbaarheid en beschikbaarheid verder (“Geef een directeur altijd de kans je even kort te horen. Als er écht iets moet gebeuren zet je de collega die er die dag wél is maar aan het werk.”) merkt iedereen verbetering. Het is voor iedereen weer prettiger werken geworden nu collega’s er weer zijn voor elkaar.
Verschillende portefeuillehouders met allemaal eigen woordvoerders, beleidsadviseurs en slippendragers – overheden richten hun Afdeling Bestuursondersteuning soms zo onhandig in dat conflicten slechts een kwestie van tijd zijn. We herinneren ons nog die ene joker wiens grootste talenten vergaderen en het aanjagen van gedoe waren. Hoe kort de interim-klus ook, ‘die van Open Deuren‘ roept zo iemand tot de orde. Nadat hij twee keer stevig hard het deksel op de neus krijgt wordt hij zowaar zowat collegiaal. Dat is overigens vrij kort voordat hij alsnog naar elders vertrekt.
Soms sluipen er patronen in de manier waarop mensen elkaar op den duur hebben leren bejegenen. De inhuurling van Open Deuren breekt daar doorheen. Door wél positief te zijn in zijn communicatie. Door een compliment te geven aan wie dat verdient. Bijvoorbeeld dat zich (begrijpelijk!) luid beklagende Hoofd TD. “Karel, voor je verder gaat: je hebt gelijk. We hádden je eerder moeten inseinen. Stom, sorry. Ik wou even zeggen dat ik het echt geweldig vond dat je er gisteravond tóch gewoon stond.” “O, eh. Nou, eh, graag gedaan.” Karel voelt zich gezien en gewaardeerd en verlaat met verlichte tred de kamer.
Als je als maatschappelijke organisatie de sociale infrastructuur van een samenleving wilt aanleggen en onderhouden, fronsen sommige politici bij voorbaat de wenkbrauwen. De natuurlijke reactie is dan daar tegenin te gaan. Terwijl je je eigen stem hoort klimmen en daarmee almaar zieliger en defensiever klinkt, probeer je de criticaster ervan te overtuigen dat jullie, echt wel, heus wel, van meerwaarde zijn. “Laat je niet verleiden tot een wedstrijdje boekhouden in een moeras van arbitraire cijfers”, houden we de directeur-bestuurder voor. “Overtuigend zijn begint bij overtuigd zijn.” Voortaan betreedt hij de politieke arena met nét dat beetje extra zelfvertrouwen.
Motivatie, dát wil je zien! Daarom volgens hier zeven open deuren voor leiders die zich afvragen wat ze nu weer uit de kast moeten trekken om hun mensen wél mee te krijgen…
Leiders die vooruit willen vragen zich vaak af welk konijn ze uit hun hoge hoed moeten toveren om hun mensen wél mee te krijgen… Wat kunnen ze doen om te motiveren? Inspireren? Draagvlak te vinden?
Ze bestaan nog steeds: communicatiemensen die een ronkende reclamefolder van een ‘newsy’ bedoelde kop voorzien, het ‘persbericht’ noemen en denken daarmee zichzelf en de journalistiek een dienst te bewijzen. Doodzonde en contraproductief. Terwijl het schrijven van een goed persbericht heus zo moeilijk niet is.
