Een journalist aan de telefoon, met een paar vragen. “Interview? Nou ja, ‘interview’ klinkt meteen weer zo zwaar… Heb je even?” Wat nu?
Het interview (zelf noemde ik het vaak ‘even met elkaar praten’) is in de kern de meest pure vorm van informatieoverdracht. De journalist vraagt, zijn bron antwoordt en de journalist geeft dat antwoord zo onveranderd mogelijk door aan het publiek: wat kan er misgaan?
“Ach, je weet toch hoe die dingen gaan?”, zei de klant een seconde voor de radiomicrofoon openging. Hij had een prettige, vertrouwelijke band opgebouwd met de journalist. Goed! Dat hij daartoe een liedje lang lekker transparant leegliep over wat het persbericht allemaal niet vermeldde en waarom dat maar goed was ook had niet gehoeven. De rode lamp sprong aan…
De waarheid is rekkelijk. We beleven tijden waarin gericht liegen soms profijtelijk is. De vorige bewoner van het Witte Huis bestond het zelfs geregeld de waarheid als ‘vijand van het volk’ te framen. Feiten en nieuws onderhouden een gespannen relatie met ‘correcte informatie’. Waar wantrouwen en achterdocht hoogtij vieren wordt de omgang met publiciteit almaar enger.
Allereerst een belofte van Open Deuren: wij bieden niemand een dekmantel om zich wederrechtelijk of op immorele wijze te verrijken. Waar wij bij staan gooit niemand iemand voor de spreekwoordelijke bus (tenzij die iemand dat over zichzelf afriep, natuurlijk). We zien niet werkloos toe hoe mensen geschaad worden, binnen of buiten de organisatie die ons inhuurt. En we liegen niet.
De hele dag trekken ze je aandacht. Nieuws, roddels, sport, je baas, je klant: ze willen allemaal wat. Goedbedoelende figuren, instellingen en overheden schreeuwen intussen voortdurend door en over de achtergrondruis van alledag heen. Hoe kun jij in dat lawaai jouw boodschap nog kwijt?
Naast reguliere communicatiemiddelen trekken sociale media aan ieders mouw. Netflix, Spotify, dat goede boek en familie vervolmaken de herrie. Met een beetje pech sta je als zender vergeefs te wachten op dat momentje van stilte waarop jij jouw boodschap kunt laten horen.
Elders op onze site staat aan welke eisen een goed persbericht voldoet. Als je écht iets te melden hebt kan een persbericht zorgen voor wat positieve aandacht. ‘Golfjes maken’ noemen we dat.
Afgelopen week ondervonden we dit met het Beatrix College, een klant van ons. We konden berichten dat leerlingen van 5 vwo een fout in een rekenvoorbeeld in het Belastingplan 2019 hadden ontdekt. Financiën trakteerde hen daarop op taart.
Het persbericht en de meegeleverde foto vonden gretig aftrek. Daarnaast maakten diverse media er extra werk van, zoals RTL Late Night. De échte sterren zijn en blijven de leerlingen. En het ministerie, staatssecretaris Menno Snel en hun sportieve gebaar, natuurlijk.
In het gemeentehuis troonde de woordvoerder onze adviseur mee naar The Warroom (zijn aanduiding). Knipsels en prints over ‘de casus’ tegen de muur, het dossier met de feiten op tafel. Hier overlegden ze over de crisis en “de liegende pers”.
Die schreef inderdaad best vervelende dingen. “Maar waar maken ze fouten?” Fluks wees de vinger op enkele minder vleiende kwalificaties. “Oké, da’s allemaal onaangenaam om te lezen. Maar wat klópt er niet?”
Al snel ontmantelde onze klant The Warroom en onderschreef daarmee ons advies: “Zo’n kamer voedt de onvrede en de sfeer van crisis. Oké, de media bejegen je bestuurder kritisch – leer hem maar gauw daaraan te wennen in plaats van de media de schuld te geven. Wordt-ie groot en sterk van.”
De publieke opinie is niet mals voor wie een fout maakt. Een toegegeven fout lijkt voor sommigen aanmoediging een paar extra kluiten modder naar je te slingeren. In hun kielzog roeptoeterende volgelingen die het volume van de beschimpingen exponentieel versterken. Mensen maken het elkaar steeds lastiger verantwoordelijkheid te nemen.
Bewindspersonen die aantreden in Rutte-III schijnen te moeten beloven zich gedurende hun ambtsperiode diplomatiek en constructief op te stellen in de sociale media. Logisch. Al lijkt ‘het publiek’ almaar vergevingsgezinder te worden.Lees meer >
Er zijn woordvoerders en communicatieadviseurs die werkelijk geloven dat interviews beter worden van mediatraining en uitgebreide voorbereiding. Soms is dat niet het geval. Integendeel.
Fake-nieuws is hard op weg het woord van dit decennium te worden. Iemands reputatie ligt met een goedgemikte leugen maar zo aan gruzelementen. Mogendheden spelden elkaars bevolking sprookjes op de mouw en proberen verkiezingen te beïnvloeden. De waarheid als optie.
