Journalisten zien het als hun taak complexe zaken zo begrijpelijk mogelijk weer te geven. Op zichzelf natuurlijk een goede zaak. Maar soms maken ze het iets té simpel.
Een voorbeeld daarvan is te zien in deze video (Engelstalig, zeventien minuten). Hierin probeert Jordan B. Peterson stand te houden tegen wat hij ziet als oversimplificatie en vooringenomenheid.
Elders op onze site staat aan welke eisen een goed persbericht voldoet. Als je écht iets te melden hebt kan een persbericht zorgen voor wat positieve aandacht. ‘Golfjes maken’ noemen we dat.
Afgelopen week ondervonden we dit met het Beatrix College, een klant van ons. We konden berichten dat leerlingen van 5 vwo een fout in een rekenvoorbeeld in het Belastingplan 2019 hadden ontdekt. Financiën trakteerde hen daarop op taart.
Het persbericht en de meegeleverde foto vonden gretig aftrek. Daarnaast maakten diverse media er extra werk van, zoals RTL Late Night. De échte sterren zijn en blijven de leerlingen. En het ministerie, staatssecretaris Menno Snel en hun sportieve gebaar, natuurlijk.
De architect tekende een woon-zorgcomplex. Op de begane grond een koffietentje, winkels en loketten voor sociaal werk. Daarboven kwamen drie verdiepingen aan- en inleunwoningen, verzorgingsflats en gemeenschappelijke ruimten. In de binnentuin tekende hij een chic afgescheiden deel voor dementerenden met dwaalgedrag: het was práchtig, echt waar. Aan de redacteur dat mooi te verwoorden.
Open Deuren zou het bidbook schrijven op basis waarvan de gemeente de winnaar de opdracht ging gunnen. Het verhaal van de architect was leidend. Helaas was het geen grote prater. Hij liet zich zowat ondersneeuwen door de andere aanwezigen. De redacteur moest eerst zijn talent als talkshowhost aanspreken om de architect te redden uit de gespreksoverheersende klauwen van projectontwikkelaar, aannemer en financier. Toen de man eenmaal ruimte en vervolgens (subtiel aangemoedigd) zelfvertrouwen voelde, viel iedereen stil. Ademloos luisterden ze naar wat de architect bezielde.
Het was de eerste stap naar een schitterend (en succesvol, trouwens) bidbook. Schrijven kan een veelomvattend vak zijn.
Wie paarden dresseert en zich een beetje in die materie verdiept kent de term ‘learned helplessness’, vrij vertaald ‘aangeleerde hulpeloosheid’. Het beest lijkt het vertrouwen in zichzelf kwijt, is afwachtend en zet vrijwel geen stap meer zonder daartoe te worden aangespoord. Sommige door hun baasjes verpeste paarden vertonen verdacht veel gelijkenis met op een soortgelijke manier mishandelde medewerkers.
Lees meer >
Wat doe je als je doelgroep zich niet interesseert voor wat je te vertellen hebt? Almaar harder praten, wilder gesticuleren en je boodschap versimpelen? Kan. Besef wel dat het resultaat vooral zal zijn dat je steeds harder en wilder zult moeten roepen om nog gehoord te worden.
De aantijging ‘intimiderend’ en ‘opdringerig’ was niet afdoende. De twee anoniem klagende ambtenaren vulden de mix aan met ‘onoorbaar ogende contacten tussen wethouder en lokale bordeelhouder’. De soap kon beginnen. Beginvraag: kon de wethouder eerlijk naar zichzelf kijken..?
Het college liet de wethouder acuut barsten. De wethouder zelf probeerde de kwestie weg te lachen. Er was niets aan de hand en of wij dat even onder woorden wilden brengen? Na een indringend intake-gesprek (verhoor?) in zijn vakantiebungalowtje begon het hem te dagen dat deze slag op deze manier niet te winnen was. Sterker: het gewerd hem dat hij bij nader inzien misschien toch eigenlijk best wel verkeerd te begrijpen was geweest.
Zonder dat eerlijke inzicht hadden we hem helaas niet kunnen helpen.
Hij was weg van Remco Claassen. Tranen met tuiten had hij gelachen, daar stónd iemand. En wat Claassen allemaal zei was zo wáár! Och, als hij maar half zo indrukwekkend kon zijn… Zó wilde hij voortaan zijn medewerkers toespreken!
Hoe langer hij probeerde zichzelf te persen in een mal waarin hij niet paste hoe gênanter het werd. Grappen peurend uit situaties die zo komisch niet waren. Open deuren (ghèghè) en platitudes presenterend als waren ze wereldwijsheden – tragisch.
Met wat coaching hebben we hem begeleid naar een stijl die bij hém paste. Het personeel had zijn baas terug.
Fake-nieuws is hard op weg het woord van dit decennium te worden. Iemands reputatie ligt met een goedgemikte leugen maar zo aan gruzelementen. Mogendheden spelden elkaars bevolking sprookjes op de mouw en proberen verkiezingen te beïnvloeden. De waarheid als optie.
Al sinds jaar en dag heet verzekeringsadviseur A ‘A’. Maar ja, A gaat samen met B en de nieuwe naam zal niet ‘AB’ of ‘BA’ worden. Dat kan creatiever. En alle aandeelhouders moeten zich erin kunnen vinden. Zowel sommige van A als van B hebben bedenkingen. De tijd dringt. Met veel gemasseer, geluister, gepraat, diplomatie en overreding lukt het. Niemand loopt boos weg. Ook de klanten niet.
Soms sluipen er patronen in de manier waarop mensen elkaar op den duur hebben leren bejegenen. De inhuurling van Open Deuren breekt daar doorheen. Door wél positief te zijn in zijn communicatie. Door een compliment te geven aan wie dat verdient. Bijvoorbeeld dat zich (begrijpelijk!) luid beklagende Hoofd TD. “Karel, voor je verder gaat: je hebt gelijk. We hádden je eerder moeten inseinen. Stom, sorry. Ik wou even zeggen dat ik het echt geweldig vond dat je er gisteravond tóch gewoon stond.” “O, eh. Nou, eh, graag gedaan.” Karel voelt zich gezien en gewaardeerd en verlaat met verlichte tred de kamer.
