Berichten

Overleg en ruggespraak

De open deuren van Open Deuren

Communicatie, wat héb je daar eigenlijk aan?

Onze lievelingsprojecten draaien om complexe dossiers met een groot maatschappelijk belang. Dat het publiek vertrouwen heeft in de beslissingen van ‘de macht’ is cruciaal. Zoals in een woonwijk nabij hoogspanningskabels. Bij de implementatie van resultaatgestuurd werken in de jeugdzorg. Of bij de exploitatie van een gemeentelijke sportaccommodatie.

Bij dat soort opdrachten komt het aan op mensen méékrijgen. Op vertrouwen winnen. Op samenwerking organiseren. Zeker als betrokken partijen allemaal nét een ander belang dienen, krijg je een gemeenschappelijk doel alleen gevonden door naar elkaar te luisteren. Door neutraal te blijven, beslissers te helpen het juiste te doen en een Goed Verhaal te vertellen. Allemaal open deuren natuurlijk, maar intussen…Lees meer >

Intrigerend nieuwsbeeld

Het ongrijpbare nieuws

Het is lastig te voorspellen of iets wel of niet ‘nieuws’ mag heten. Gelukkig ben je lang niet altijd afhankelijk van de journalistiek om een boodschap daar te krijgen waar je haar hebben wilt.

In de jaren tachtig en negentig (“van de vorige eeuw”) leerden we op de toenmalige Academie voor (de) Journalistiek (en Voorlichting) onder meer over de nieuwsselectiecriteria van Galtung en Ruge. Zij identificeerden voorwaarden en regels waaraan een feit moest voldoen om nieuws te worden.

Lees meer >

Microfoon

Afstand houden, expert

Als ik even geen zin heb om te werken vermei ik me met hifi-porno. Ik klik dan rond op sites als hifi.nl voor mooie apparatuur om audio weer te geven. Of verdiep me in wat zich in de studio afspeelt, bij goede muziekopnames. Vind ik leuk. En levert het inzicht op dat je als expert alleen dan te vertrouwen blijft als je voldoende afstand houdt tot je onderwerp.

Vooral ‘hardware-recensies’ zijn vermakelijk. Serieuze mannen (vrijwel nooit vrouwen) knopen met serene serieusheid kabels van honderden euro’s per decimeter tussen prijzige netstroomfilters, versterkers, streamers, cd-spelers, DAC’s en loeidure luidsprekers. Na een forse inspeeltijd (koud uit de doos klinkt het allemaal natuurlijk nog helemaal nergens naar, dat weet iedereen) becommentariëren ze met plechtig plichtsbesef het geluid. En dan hóren ze me toch dingen.

Lees meer >

Oefening baart kunst

Student Journalistiek? Pák die oefening!

Als een student Journalistiek je belt voor een interview kan het, zeker als je niet dagelijks met de pers omgaat, best een goed idee zijn ‘Ja’ te zeggen. Het is zowel voor hem of haar als voor jou een goede oefening. Zie het als een redelijk veilige ballenbak waarin je je meestal geen buil valt – tenzij je gaat lopen eh… fabuleren, natuurlijk. Da’s altijd vragen om problemen.

Eerlijk is eerlijk: wanneer een student Journalistiek belt krijgt die van professionals zelden topprioriteit. Hoe complexer de organisatie hoe afhoudender de woordvoerders. Voor hen leveren studenten vooral gedoe op waar ze niks aan hebben. Geen exposure, geen PR-of PA-millimeters maar wel een hoop moeite. Inclusief met een beetje pech de hele riedel van afstemming van vragen en antwoorden met de jurist en de bestuurder. Die ellende doen ze zichzelf alleen aan als het ‘voor het echie’ is.

Lees meer >

Twitter-logo

Twitter en politiek: alles voor aandacht

Er zijn weer verkiezingen aanstaande. Dat zie je aan de massale pogingen van mensen om via Twitter aandacht te krijgen. Voor zichzelf, hun mening, hun programma, hun partij, hun lijst. Leuk – maar als je alleen maar tijdens de campagne twittert kun je het net zo goed achterwege laten.

Dankzij Twitter is het nu stukken gemakkelijker ‘beroemd’ te worden. De uitdaging is om voldoende op te vallen tussen de ruis, het gekrakeel en de almaar oplaaiende bubbelgevechtjes en fitties.

Lees meer >

Roze ruis

Aandacht: hoe overwin je de ruis?

De hele dag trekken ze je aandacht. Nieuws, roddels, sport, je baas, je klant: ze willen allemaal wat. Goedbedoelende figuren, instellingen en overheden schreeuwen intussen voortdurend door en over de achtergrondruis van alledag heen. Hoe kun jij in dat lawaai jouw boodschap nog kwijt?

Naast reguliere communicatiemiddelen trekken sociale media aan ieders mouw. Netflix, Spotify, dat goede boek en familie vervolmaken de herrie. Met een beetje pech sta je als zender vergeefs te wachten op dat momentje van stilte waarop jij jouw boodschap kunt laten horen.

Lees meer >

‘The Warroom’ & het gevoel van crisis

In het gemeentehuis troonde de woordvoerder onze adviseur mee naar The Warroom (zijn aanduiding). Knipsels en prints over ‘de casus’ tegen de muur, het dossier met de feiten op tafel. Hier overlegden ze over de crisis en “de liegende pers”.

Die schreef inderdaad best vervelende dingen. “Maar waar maken ze fouten?” Fluks wees de vinger op enkele minder vleiende kwalificaties. “Oké, da’s allemaal onaangenaam om te lezen. Maar wat klópt er niet?”

Al snel ontmantelde onze klant The Warroom en onderschreef daarmee ons advies: “Zo’n kamer voedt de onvrede en de sfeer van crisis. Oké, de media bejegen je bestuurder kritisch – leer hem maar gauw daaraan te wennen in plaats van de media de schuld te geven. Wordt-ie groot en sterk van.”

Redacteur en talkshowhost

De architect tekende een woon-zorgcomplex. Op de begane grond een koffietentje, winkels en loketten voor sociaal werk. Daarboven kwamen drie verdiepingen aan- en inleunwoningen, verzorgingsflats en gemeenschappelijke ruimten. In de binnentuin tekende hij een chic afgescheiden deel voor dementerenden met dwaalgedrag: het was práchtig, echt waar. Aan de redacteur dat mooi te verwoorden.

Open Deuren zou het bidbook schrijven op basis waarvan de gemeente de winnaar de opdracht ging gunnen. Het verhaal van de architect was leidend. Helaas was het geen grote prater. Hij liet zich zowat ondersneeuwen door de andere aanwezigen. De redacteur moest eerst zijn talent als talkshowhost aanspreken om de architect te redden uit de gespreksoverheersende klauwen van projectontwikkelaar, aannemer en financier. Toen de man eenmaal ruimte en vervolgens (subtiel aangemoedigd) zelfvertrouwen voelde, viel iedereen stil. Ademloos luisterden ze naar wat de architect bezielde.

Het was de eerste stap naar een schitterend (en succesvol, trouwens) bidbook. Schrijven kan een veelomvattend vak zijn.