Soms worden we ingehuurd om mensen en organisaties te ‘mediatrainen’. Ons doel is vooral je niet op voorhand té nerveus te maken. Praten over wie je bent en wat je doet is meestal best leuk, toch?
Wel scheppen we er een sardonisch genoegen in per klant minstens één vreselijk lastige casus te verzinnen. Zoals deze, voor managers van een welzijnsorganisatie – laten we haar ‘Scotia’ noemen. Een verborgen microfoon pikte een vreselijk gesprek op. Wat nu..? Lees meer >
Of we een informatieavond wilden voorzitten over de voorgenomen vestiging van een afkickcentrum in een wijk waar al veel psychiatrische zorg gebundeld was? Natuurlijk!
In het voorbereidende gesprek met de psychiaters en de beoogde chef de clinique kwam het woord ‘ontoerekeningsvatbaar’ niet voor, zeker weten. “Ja, maar die mensen die hier komen zijn ontoerekeningsvatbaar, hè?” kwam als een verrassing. De schok van schrik zoals die door de zaal golfde, ontging spreekster aanvankelijk volledig. Het kostte de gespreksleider enige overredingskracht duidelijk te maken dat ‘ontoerekeningsvatbaar’ voor ons, gewone mensen, niet erg vertrouwenwekkend klinkt.
Dat begreep ze nét op tijd, de schade liet zich ter plekke herstellen.
De Wet open overheid (Woo) bedoelt ervoor te zorgen dat overheden niets ‘stiekem’ kunnen doen. Ieder berichtje, kattebelletje, notitieblaadje, WhatsAppje of SMS’je dat ambtenaren, bestuurders en adviseurs maken of onderling naar elkaar sturen, rijp of groen, kan dwingend opgevraagd worden.
De Woo is daarmee een kanon op een mug. Ze maakt dat je bijna terughoudend zou worden in wat je adviseert en welke scenario’s je tevoren doordenkt. Het openbaar bestuur wordt niet beter door álle communicatie die achter de schermen plaatsvindt aan de openbaarheid prijs te geven. (Hoe zouden boekhouders, caissières of loodgieters over hun klanten praten als ze zich onbespied weten? Zegt het iets over hoe ze hun werk doen?)
Steeds als wij van Open Deuren betrokken zijn bij projecten waar Woo-aanvragen over binnenkomen is onze reactie dezelfde: onze opdrachtgever mag alle communicatie van of naar ons overdragen aan wie er maar om vraagt. Zelf documenten sprokkelen en indienen doen wij niet. Nooit. Onze contacten met opdrachtgevers en hun medewerkers zijn vertrouwelijk.
Een lokale serviceclub, een verzameling mannen die iedere week gezamenlijk zelfkritiekloos terugkeek op haar successen, laadde het idee op zich een wereldwijde beroemdheid naar Nederland te halen. De opbrengst was voor het goede doel.
Laten we zeggen Mark Zuckerberg, dat kaliber. Om het geheel een scheutje ‘Wereldverbeteraar’ te geven zou Sir David Attenborough een keynote houden. Vonden ze een mooi woord. (Het was niet Attenborough. Wel die categorie.)
Wie geld uitgeeft aan communicatie en dienstverlening wil weten of dat goed landt. En hoe weet je dat zonder te meten, nietwaar? (Zullen we eens heel gauw stoppen met die onzin?)
Om meetbare resultaten te vergaren, is kwantitatief onderzoek nodig. Je hebt immers gegevens nodig, hoe meer hoe liever. In een grafiek , dat oogt lekker objectief. Dus sturen bots vragenlijsten naar het klantenbestand, zeker aan wie net contact had met een medewerker. ‘Op een schaal van 0 tot 10’ mogen zij aankruisen hoe tevreden ze zijn over service, prijs, bereikbaarheid, beantwoording en ga zo maar door. Nog wat gegevens over leeftijd, geslacht en jaren werkervaring van de respondent in kwestie en klaar ben je.Lees meer >
Soms wil een organisatie heel graag iets kwijt terwijl de krant er ook voor kan kiezen het niet op te pikken.
De woordvoerder deed nerveus over hoe zijn bestuurder boos was over zus-of-zo. Met tegenzin nam hij weer contact op met de krant nadat hij zich versproken had over haar gemoedstoestand, “Ik en mijn grote bek…”. Nou, vooruit, een gesprek met de bestuurder maar hij moest en zou het artikel van tevoren lezen, goudschaaltjes, gevoelig, je weet toch? Was dat goed? Ah, gelukkig, dank je wel!
Het werd een paginagroot verhaal.
Hardstyle trekt me ongeveer net zoveel als experimentele jazz, harige spinnen of de kermis. Toch ben ik blij dat er mensen zijn die zoiets organiseren als Decibel outdoor. Niet alleen omdat ik er niet aan moet denken dat mijn beperkte smaak de maat der dingen zou zijn. Vooral omdat ik in het weekend van 18, 19 en 20 augustus 2023 de organisatie erachter leerde kennen en waarderen.
Er viel even een gaatje in de organisatie van de gemeente Hilvarenbeek. Of we stand-by wilden zijn voor het geval er vanuit de gemeente ‘gewoordvoerd’ moest worden als… nou ja, je weet nooit. Er kan altijd iets gebeuren als er meer dan 100.000 mensen op één plek samenkomen. Lees meer >
Een oud schrijfsel (vandaag teruggevonden op de server en niet meer geredigeerd) geeft een indruk van hoe snel de wereld draait, hoe snel zorgen en inzichten achterhaald lijken en alles toch min of meer hetzelfde blijft. Hier maakten we ons in augustus 2014 kennelijk druk om:
‘De wereld is weer plat’, zo beweerde onlangs een trendwatcher. Het wereldwijde dorp dat met internet aan elkaar hangt is zo klein geworden dat iedereen met iedereen contact kan maken. Hij bedoelde kennelijk dat de gelaagdheid er niet langer is, de wereld is niet langer ‘een verticale organisatie’ waar de baas vertelt en de ondergeschikte luistert. Nee, we zijn allemaal bazen geworden. Wie luistert er nog naar de ander? Lees meer >
